Gospodarka cyrkularna

Gospodarka cyrkularna (inaczej gospodarka o obiegu zamkniętym lub okrężna) to regeneracyjny system gospodarczy realizowany w duchu zrównoważonego rozwoju. Jest to sposób na lepsze gospodarowanie ograniczonymi zasobami planety: na używanie materiałów, a nie ich zużywanie. Jej celem jest ograniczenie niewykorzystanych ilości odpadów do zera. Korzyści to zmniejszenie presji na środowisko, przeciwdziałanie zmianom klimatycznym, poprawa jakości życia.


Model ten zakłada, że surowce i produkty pozostają w użyciu najdłużej, jak to możliwe (z uwzględnieniem maksymalizacji ich wartości). Krążą one w dwóch obiegach: biologicznym (naturalnym) i technicznym. Obieg biologiczny dotyczy produktów pochodzenia organicznego. Po ich zużyciu można je kompostować, gdyż bez problemu się rozłożą. Przykładem mogą być budynki z materiałów naturalnych, takich jak drewno, słoma czy glina. Obieg techniczny to cykl produkcji dóbr wykonanych z materiałów niebiodegradowalnych, podlegających recyklingowi.


W 2020 r. Komisja Europejska uznała gospodarkę cyrkularną za jeden z najważniejszych elementów Europejskiego Zielonego Ładu. Przejście Unii Europejskiej na gospodarkę o obiegu zamkniętym jest ważnym krokiem w kierunku zrównoważonego rozwoju i neutralności klimatycznej.
 

Z roku na rok gwałtownie rośnie wydobycie i zużycie surowców. Według Circularity Gap Report z 2022 r. w ciągu zaledwie 50 lat globalnie wzrosły one prawie czterokrotnie, przewyższając wzrost populacji. Nasz liniowy model gospodarki konsumpcyjnej (take-make-waste) bazuje na ciągłym wzroście. Według autorów wspomnianego raportu obecnie zużywamy 100 miliardów ton surowców rocznie. Ponad 90% wszystkich wydobywanych i wykorzystywanych materiałów jest marnowanych, a jedynie 8,6% wraca do obiegu. W Polsce nieco więcej, bo 10,2% – za to nasz kraj wydobywa aż 16,7 ton zasobów rocznie na mieszkańca (znacznie powyżej średniej UE, która wynosi 10,3 tony). 70% globalnych emisji gazów cieplarnianych wiąże się z obsługą i użytkowaniem materiałów.

Jeśli nie zmienimy całkowicie sposobu, w jaki je wykorzystujemy, nie będziemy mogli w znaczący sposób ograniczyć emisji.

Architektura cyrkularna

Zgodnie z raportem The Global Status Report for Buildings and Construction, przygotowanym w 2021 r. w ramach programu środowiskowego ONZ, użytkowane budynki są głównymi emitentami dwutlenku węgla i pochłaniają prawie jedną trzecią światowego zużycia energii. Jednocześnie sektor budowlany odpowiada za ⅓ konsumpcji materiałów. W ciągu ostatnich dwóch dekad rosnący popyt ze strony branży budowlanej spowodował potrojenie wydobycia minerałów niemetalicznych — zwłaszcza piasku i żwiru, przy okazji powodując problemy np. z niedoborem wody. Sektor budowlany nie wykorzystuje potencjału materiałów z odzysku. Część z nich jest wykorzystywana ponownie, jednak większość podlega kaskadowaniu (downcyclingowi), tracąc znacznie na wartości – odpady są zamieniane w gruz, który służy do budowy dróg bądź fundamentów. Aby tego uniknąć, zainicjowano projekty opracowujące paszporty materiałowe (circularity passport, cradle-to-cradle passport czy product passport), które określałyby, z czego budynek się składa, tak by móc przewidzieć, do czego jego elementy można by wykorzystać po rozbiórce. Do projektów tych należy np. finansowany przez Unię Europejską i obowiązujący na jej terenie BAMB (Building as Material Banks).

Sposób projektowania i produkcji przedmiotów zgodnie z koncepcją zrównoważonego rozwoju i gospodarki cyrkularnej – tak by po zakończeniu ich użytkowania można je było włączyć do ponownego obiegu to cradle-to-cradle (C2C, czyli model „od kołyski do kołyski”) – zakłada, że już na etapie projektu produkt (np. budynek) jest tak pomyślany, by koszt jego recyclingu był niższy niż zakup nowych materiałów.
  

Galeria

Gospodarka cyrkularna

Wypełnienie luki w obiegu zamkniętym wymaga działań na wielu płaszczyznach równocześnie. Należy ograniczyć wydobycie, przestać marnować, zoptymalizować gospodarkę tym, co już mamy, oraz więcej i lepiej odzyskiwać.

Schemat opracowano na podstawie źródła

1/1
Schemat gospodarki cyrkularnej i linearnej opracowanie merytoryczne: Matylda Gąsiorowska, rys. Weronika Reroń
Sytuacja w Polsce

Według raportu CGR dla naszego kraju w Polsce sektor budowlany zużywa ogromne ilości materiałów, energii i wody – a prognozuje się jeszcze wzrost w tym zakresie. Poza tym na obszarze kraju przeważają stare budynki, nieefektywne energetycznie. Jednocześnie to właśnie sektor budownictwa, zaraz obok rolno-spożywczego, ma potencjał na największe oszczędności w zużywanych materiałach oraz w ograniczeniu śladu węglowego, w związku z czym jego transformacja w kierunku gospodarki cyrkularnej jest kluczowa. Aby to się powiodło, autorzy ww. raportu zalecają optymalizację działań sektora budowlanego poprzez ograniczenie rozbudowy i wykorzystanie większej ilości materiałów wtórnych, nadanie priorytetu głębokiej modernizacji (tj. dostosowywaniu budynków do standardów energooszczędności), stworzenie zasobooszczędnych materiałów budowlanych (tj. priorytetowe traktowanie lekkich i trwałych materiałów) oraz minimalizowanie zużycia energii.

Urban mining

Jednym z pomysłów na miejski recykling budowlany jest tzw. górnictwo miejskie. Jest to proces odzyskiwania i ponownego wykorzystywania materiałów miejskich. Mogą one pochodzić z budynków, infrastruktury lub produktów, które są już przestarzałe. Gdy kończy się okres użytkowania (budynek nie spełnia już wymogów bezpieczeństwa lub inwestor chce wybudować nowy blok w miejscu pustostanu), materiały składające się na pierwotny obiekt stają się dostępne. Jane Jacobs już w na początku lat 60. zeszłego wieku twierdziła, że „miasta są kopalniami przyszłości”. Odzyskiwanie materiałów nie jest nowością, ale skala kryzysu klimatycznego wymaga ambitniejszego i bardziej proaktywnego podejścia. Budynki zawierają tony stali, miedzi, aluminium i ołowiu, które można by odzyskać. Pierwszym krokiem w każdym procesie wydobywczym jest fizyczne poszukiwanie minerałów i metali szlachetnych. To obecnie jeden z najszybciej rozwijających się trendów na świecie. W 2022 r. na Politechnice Wrocławskiej otwarto pierwszy w Polsce kierunek studiów badających to zagadnienie – urban mining.

Prognozuje się, że do 2060 r. powierzchnia zabudowana na Ziemi podwoi się.

Literatura

Adrian Krężlik, Zanieczyszczenie architekturą, w: Antropocen. W stronę architektury regenerującej, red. Kacper Kępiński, Adrian Krężlik, s. 253–268, wyd. NIAiU, Warszawa 2022

Autor hasła
Matylda Gąsiorowska (Redakcja Kwartalnika RZUT)
Data aktualizacji
28.04.2023

Używamy plików cookies na naszej stronie, aby lepiej rozumieć w jaki sposób jest używana i stale ulepszać jej użyteczność. Kontynuując przeglądanie tej strony akceptujesz naszą Politykę Prywatności.