Każda działalność człowieka przekształca i zmienia środowisko, dlatego powstało określenie „środowisko zbudowane” (built environment), czyli inaczej – antropogeniczne (tj. środowisko, które ukształtował człowiek). Popularyzacja tego terminu sprawiła, że w obszarze dyscypliny naukowej „architektura i urbanistyka” zaczęto używać sformułowania „środowisko przyrodnicze” dla wyraźnego doprecyzowania, że chodzi o materiały naturalne: teren, wodę, zieleń i faunę. Dla wskazania środowiska życia człowieka właściwe jest użycie terminu „środowisko zbudowane” w szerszym rozumieniu, obejmującym również elementy naturalne przekształcone przez człowieka. Dominacja środowiska zbudowanego jest charakterystyczna dla obszarów silnie zurbanizowanych, choć można się spotkać z poglądem, że na Ziemi nie ma już obszarów nietkniętych działalnością ludzi, nawet pośrednio. Oznaczałoby to, że otacza nas wyłącznie środowisko zbudowane.
W tym szczegółowym opisie nie można pominąć terminu „środowisko społeczne". Obejmuje on ludzi, którzy tworzą i kształtują środowisko: jednostki, grupy i społeczeństwa. Procesy społeczne, oczekiwania grup i potrzeby jednostek to elementy i czynniki bezpośrednio decydujące o kształcie środowiska zbudowanego. Mają one ogromny wpływ na stan środowiska przyrodniczego – co udowodniły ostatnie dekady. Skutki zmian klimatycznych są realne. Chaos i zaśmiecenie przestrzeni widoczne są nie tylko w miastach, ale i w otwartym krajobrazie – a nawet w kosmosie. Każda działalność człowieka przekształca środowisko. Kompleksowe myślenie o jego jakości i ochronie, całościowe spoglądanie na zachodzące w środowisku zjawiska i współzależności (we wszystkich wymiarach i aspektach), czyli holizm, stanowi najlepsze z możliwych podejść do tego zagadnienia.