Analiza cyklu życia budynku (life cycle assessment, LCA) stała się istotnym zagadnieniem w kontekście kryzysu klimatycznego, ponieważ służyć może minimalizacji szkodliwego oddziaływania obiektów architektonicznych na środowisko już na wstępnych etapach projektu. Zazwyczaj wykonywana jest w celu dokładnego prześledzenia emisji dwutlenku węgla do atmosfery i wskazania potencjalnych metod jej redukcji. Oprócz LCA wyróżnia się także:
- LCSA (life cycle social assessment), uwzględniającą aspekty społeczne funkcjonowania obiektu,
- LCCA (life cycle cost assessment), służącą ocenie kosztów,
- LCC/WLC (life cycle cost lub whole life cost), biorącą pod uwagę wszystkie wyżej wymienione czynniki.
Program Środowiskowy Organizacji Narodów Zjednoczonych uznaje, że analiza cyklu życia budynku jest procesem oceny efektów, jakie dany wyrób wywiera na środowisko podczas całego swojego życia.
W terminologii związanej ze środowiskowymi konsekwencjami funkcjonowania obiektów fazy życia budynku analizowane do etapu C, czyli jego śmierci, nazywane są cradle to grave (od kołyski po grób), natomiast sposób rozumienia całego cyklu jako procesu cyrkularnego definiowany jest poprzez termin cradle to cradle (od kołyski do kołyski), ponieważ uwzględnia potencjalne możliwości ponownego użycia materiałów, komponentów oraz całych struktur.
Ocena śladu węglowego czy zużycia energii, która bardzo często jest efektem analiz LCA, podąża za poszczególnymi fazami funkcjonowania budynku, dzieląc energię na wbudowaną (konieczną do zrealizowania budowy), eksploatacyjną (związaną z obsługą instalacyjną i codziennym użytkowaniem) oraz energię przetworzenia, konieczną do rozebrania lub wyburzenia budynku oraz zagospodarowania odpadów powstałych podczas tego procesu.